Desde este recuncho unha modesta homaxe aos homes e mulleres do mar, que de sempre viviron ao seu carón e mesmo se mergullaron nel á busca da súa imaxe, á busca do seu espíritu libre, indomable e saíron á superficie cun atisbo na mirada dos abismos intuídos e a fortaleza de quen se encara a eles día a día.
Home libre, ti sempre preferirás a mar!
É o teu espello o mar; e contemplas a túa alma
No vaivén sen fin da súa superficie inmensa,
E o teu espírito non é menos amargo abismo.
E gozas mergullándote ao fondo da túa imaxe;
Os teus membros acaríñana e ata o teu corazón
Esquécese por momentos do seu propio rumor
Ante o fondo quejido indomable e salvaxe.
Ambos sodes tenebrosos á vez que discretos:
Home, ninguén explorou os teus abisales fondos,
Oh mar, ninguén coñece as túas íntimas riquezas,
Tanto gardades, celosos, os vosos propios segredos!
E namentres pasaron innumerables séculos
Desde que vos combatedes sen tregua nin piedade,
Ata tal punto amades a morte e a matanza
Oh eternos gladiadores, oh implacables irmáns!
Aquí está a versión orixinal para quen poida disfrutar das palabras e sons elexidos por Baudelaire:
L'Homme et la mer
Homme libre, toujours tu chériras la mer!
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
Tu te plais à plonger au sein de ton image;
Tu l'embrasses des yeux et des bras,
et ton coeurSe distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteurs éternels, ô frères implacables!
No hay comentarios:
Publicar un comentario