SE O NOSO AMOR...

Resulta imposible elixir o mellor poema de amor da nosa literatura. É máis, é absurdo tentalo sequera. Xa que son tantas as composicións que nos fan sentir, gocemos de todas elas sen rexeitar ningunha.

Bernardino Graña escribiu xa hai tempo un fermoso poemario Se o noso amor e os peixes (1980), no que atopamos un canto ao desamor e á ausencia, con tintes de cotidianeidade.

En Padrón os alumnos do Instituto

imaxínanme alegre, docto e pulcro

e axiña han de saber que o catedrático

este animal fonético-semántico

soubo si prepararche á hora da cea

peixe e patacas con cebola e allo

mais sabendo de epítetos e léxicos

nunca soubo dicirche en xustas verbas

como o tes no teu pelo engaiolado

e han saber que o recordo é a pizarra

onde escribe despois de vir das clases

borra escribe e repite e non ve claro

outra vez raña o pelo que lle queda

fuma bebe pon lume a un pau de sándalo

e atopa así algún cheiro feminino

mais non sabe atopar no dicionario

a palabra ou sintagma con que anceia

reterte na súa casa todo o ano.

Pon o reló prás oito. Mañá cedo

vai a Padrón explica enche o encerado

de cousa vouga Ovidio o Ars Amandi

Juan de la Cruz o Cántico.

O malo é volver cando se sobe
os cinco pisos banzo a banzo e se abre
a porta e non estás e a casa o mundo
son vougo enteiro sen amor nin cántico.

Este e outros poemas atoparédelos en Poetízate, unha antoloxía de poesía galega a cargo de Fran Alonso, que está "pensada para ti, que non estás afeito a ler poesía" (p.11)