DECIR NO

J.W. Waterhouse, Ulises e as sereas (1891)

Decir no

decir no

atarme al mástil

pero

deseando que el viento lo voltee

que la sirena suba y con los dientes

corte las cuerdas y me arrastre al fondo

diciendo no no no

pero siguiéndola.

Idea Vilariño

Neste poema da poetisa uruguaia vemos unha clara alusión ao episodio da Odisea no que Ulises pide aos seus mariñeiros que o amarren ao mastro do barco para poder escoitar o canto das sereas. A deusa e feiticeira Circe xa lle advertira dos efectos letais do canto destes seres. Mentres os mariñeiros teñen tapados os oídos con cera, Ulises permanece atado. Dera a orde de que non se lle desatase, nin sequera se o pedía; mesmo indicou que fose atado aínda con máis forza, se pregaba o contrario.

No cadro de J.W.Waterhouse podemos observar a representación das sereas propia da época grega, isto é, como seres alados, con cara humana e corpo de ave. A súa descrición como criaturas con corpo de muller e parte inferior de peixe, cuberta de escamas, prodúcese na Idade Media e nas lendas celtas e xermanas.